ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﻮ ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﭼﺸﻤﺖ ﺳﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺩﺑﯿﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﻮﺯﻩ ﯼ ﺩﺭﺑﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺭﯾﺎ ﻫﻢ ﺗﻬﯽ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭ ﮔﻞ ﺧﺸﮏ ﺗﻮ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺷﯿﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺷﯿﺮ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺴﻔﺮﻩ ﯼ ﮐﻔﺘﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺷﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺷﺮﻁ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ
ﺷﯿﺦ ﺍﯾﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﮐﻬﻦ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﭘﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﭼﺮﺍﻍ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ
ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻦ ! ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺳﻼﻡ
ﻋﺎﻗﻼﻥ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﺎﺟﺖ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺎﺯ ﺍﮔﺮ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺯﺩ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺵ
ﺧﺎﻃﺮ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﺩﻟﮕﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ

ﮔﺮ ﻋﻘﻞ ﭘﺸﺖ ﺣﺮﻑ ﺩﻝ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺗﺮﺩﯾﺪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺍﺯ ﺧﯿﺮ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﺩﻭﺳﺖ
ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺍﯾﻦﻗﺪﺭ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﭘﺮﺳﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻡ
ﺷﺎﯾﺪ ﻗﻄﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺩﻧﯿﺎ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭﻟﯽ ﻛﺎﺵ ﺩﺳﺖ ﻛﻢ
ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺩﮔﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺯﺩﯼ
ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻛﺴﯽ ﭘﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﮔﺮ ﻋﻘﻞ ﺩﺭ ﺟﺪﺍﻝ ﺟﻨﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩ
ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻫﻢ ﺍﯾﻦﭼﻨﯿﻦ
ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﻭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﻣﺎ ﺩﺍﻏﺪﺍﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﻭﺻﻠﯿﻢ ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﺷﻤﻊ
ﺍﯼ ﻛﺎﺵ ﻋﺸﻖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ

ﺍﻱ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯼ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﻗﺪﺭﻧﺎﺷﻨﺎﺱ !
ﺍﺯ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﭙﺎﺱ
ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﻭﺍ ﻧﺒﻮﺩ
ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺩﺭﺁﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻟﺒﺎﺱ
ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻨﮕﺮﯼ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺣﯿﺮﺕ ﻭ ﻫﺮﺍﺱ
ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﯽ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺳﻨﮓ ﻭ ﯾﺦ ﯾﮑﯽ ﺳﺖ؟
ﮐﻮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﺎ ﺑﺸﻮﯼ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻗﯿﺎﺱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻋﺠﺐ ﮔﺬﺷﺖ !
ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ
ﻣﮕﺬﺍﺭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﯽ ﺯﺍﺭ ﻭ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ
ﭼﻮﻥ ﺧﻠﻖ ﺑﯽ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺑﯽ ﺣﻮﺍﺱ

ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮﯼ

انگار که از مشت قفس رستی و رفتی
یکباره به روی همه در بستی و رفتی

هر لحظه‌ی همراهی ما خاطره ای بود
اما تو به یک خاطره پیوستی و رفتی

نفرین به وفاداری‌ات ای دوست که با من
پیمان سر پیمان شکنی بستی و رفتی

چون خاطره‌ی غنچه‌ی پرپر شده در باد
در حافظه‌ی باغچه ها هستی و رفتی

جا ماندن تصویر تو در سینه‌ی من! آه!
این آینه را آه که نشکستی و رفتی

فاضل نظری

با آنکه ننوشیدم از آن چشم شرابی
مهمان کن از آن گونه مرا بوسه نابی

ای ترس، تو را شکر که با اینهمه تردید
یک بار نیاویختم از سقف طنابی

من عارف دلتنگم، یا زاهد دل سنگ؟
هر روز نقابی زده ام روی نقابی

یک عمر ملائک همه گشتند و ندیدند
در نامه ی اعمال من مست صوابی

ساقی، همه بخشوده یک گوشه چشمیم!
آنجا که تو باشی چه حسابی چه کتابی؟

اگر خطا نکنم، عطر، عطر یار من است

کدام دسته گل امروز بر مزار من است

گلی که آمده بر خاک من نمی داند

هزار غنچه ی خشکیده در کنار من است

گل محمدی من، مپرس حال مرا...

به غم دچار چنانم که غم دچار من است

تو قرص ماهی و من برکه ای که می خشکد

خود این خلاصه ی غم های روزگار من است

بگیر دست مرا تا ز خاک برخیزم

اگر چه سوخته ام، نوبت بهار من است

در این دریا، چه می جویند ماهی‌های سرگردان

مرا آزاد می‌خواهی؟ به تنگ خویش برگردان

 

مرا از خود رها کردی و بال پر زدن دادی

اگر این است آزادی مرا بی بال و پر گردان

 

دعای زنده ماندن چیست وقتی عشق با ما نیست؟

خداوندا دعای دوستان را بی اثر گردان

 

من از دنیا به جادوی تو دل خوش کرده ام ای عشق

طلسمی را که بر من بسته بودی، بسته تر گردان

 

به جای اینکه هیزم بر اجاقی تازه بگذاری

همین خاکستر افسرده را زیر و زبر گردان

 

من از سرمایه عالم همین یک "قلب" را دارم

اگر چیزی دگر مانده است، آن را هم هدر گردان

 

در این دوزخ به جز تردید راهی تا حقیقت نیست

مرا در آتش تردیدهایم شعله ور گردان

 

فاضل نظری

یاد شیرین تو بر من زندگی را تلخ کرد
تلخ و شیرین جهان اما چه فرقی می کند
هیچ کس هم صحبت تنهایی یک مرد نیست
خانه من با خیابان ها چه فرقی می کند...
فاضل_نظری